Terapia integracji sensorycznej

Integracja sensoryczna (SI) to proces, podczas którego układ nerwowy człowieka odbiera informacje z receptorów wszystkich zmysłów (dotyk, układ przedsionkowy odbierający ruch, czucie ciała, czyli propriocepcja, węch, wzrok, słuch, smak), następnie organizuje je i interpretuje tak, aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu.

W przypadku wystąpienia zaburzeń przetwarzania sensorycznego będą pojawiać się dysfunkcje w rozwoju motorycznym, poznawczym oraz w zachowaniu dziecka.

Celem terapii jest dostarczenie takiej ilości odpowiednich bodźców sensorycznych, przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych, aby dać możliwość prawidłowej pracy centralnego układu nerwowego.

Powodzenie terapii uzależnione jest m.in. od tego, na jakim etapie rozpoczęła się interwencja. Wcześniej postawiona diagnoza oznacza wcześniej rozpoczętą terapię, a biorąc pod uwagę spadającą z wiekiem dziecka plastyczność układu nerwowego skutkuje ona lepszymi efektami i w przyszłości wyższą jakością życia pacjentów.

Przed zastosowaniem terapii wykonuje się diagnozę integracji sensorycznej – badanie dziecka pod kątem zaburzeń integracji sensorycznej, w celu najlepszego dostosowania ćwiczeń do potrzeb dziecka.